Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
8 / 4 / 2020

Τα σημερινά δεδομένα Γαμιολοϊού για την Ελλάδα (από αυτό το εκλεκτό site): Κρούσματα 1.832· Νεκροί: 81· Ανάρρωσαν: 269.

Αξιοσημείωτο ότι φαίνεται να αναρρώνουν σχετικά γρήγορα. Με άλλες γρύπες και πνευμονίες αργούν περισσότερο, ειδικά χωρίς φάρμακα. Τα κρούσματα αυξήθηκαν ξανά (την τελευταία φορά που τα είχα τσεκάρει ήταν 1.735)· αυτό λέει κάτι για την «επιτυχία» των παρανοϊκών μέτρων της κυβέρνησης.

Ξέρεις τι ποσοστό του πληθυσμού είναι το 1.832; 0,01832%. Δηλαδή, ο ένας-κόμμα-οκτώ στους 10.000 έχει τον ιό.

Τροφή για σκέψη.

*

Κι άλλη τροφή για σκέψη:

Εσείς που έχετε τρομάξει από τον Γαμιολοϊό, πόσους ανθρώπους ξέρετε πού να είναι μολυσμένοι; Πόσους ανθρώπους ξέρετε που ξέρουν κάποιον τουλάχιστον που είναι μολυσμένος;

Τι; Κανέναν;

Μέχρι στιγμής στην ανθρώπινη ιστορία, όταν μιλούσαμε για λοιμούς, το γνώριζες ότι υπάρχει λοιμός επειδή ήξερες ανθρώπους που έχουν όντως αρρωστήσει, ή τουλάχιστον ήξερες κάποιον που ήξερε κάποιον που έχει αρρωστήσει.

Σήμερα, αφεντικό, ποιος σου λέει ότι έχουμε πανούκλα; Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, και τα websites που έχουν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ στο Διαδίκτυο.

Εν ολίγοις, απλά σου λένε ότι έχει πέσει πανούκλα. Δεν το ξέρεις ότι έχει πέσει πανούκλα. Εσύ δεν έχεις δει τίποτα, δεν έχεις ελέγξει τίποτα. Ακόμα κι αν όλα αυτά ήταν μια γιγάντια φάρσα, εσύ πάλι θα τους πίστευες, πάλι θα σε τρομοκρατούσαν, πάλι θα κλεινόσουν στο σπίτι σου ακόμα κι αν δεν είχαν οι παλαβοί που μας διοικούν κάνει γενικό lockdown ολόκληρης της επικράτειας που μέχρι κι ο Πατακός θα φοβόταν να κάνει.

Σ’το λένε και το χάφτεις...

Ακόμα κι αν υπάρχει ο κορονοϊός (κι ας πούμε ότι όντως υπάρχει παρότι ούτε εγώ ξέρω κανέναν που να τον έχει, ούτε ξέρω κανέναν που να ξέρει κανέναν που να τον έχει), τα ΜΜΕ δεν γνωρίζεις ότι σου λένε όλη την αλήθεια. Μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο εδώ το οποίο σου κρύβουν (όπως η υπόθεσή μου για βιολογικό πόλεμο). Ή μπορεί να σου λένε ότι υπάρχουν λιγότερα θύματα ενώ υπάρχουν περισσότερα. Ή μπορεί να σου λένε ότι υπάρχουν περισσότερα θύματα αλλά να υπάρχουν λιγότερα. Ή μπορεί να μη σου λένε ολόκληρη την αλήθεια για τα θύματα, όπως πχ αν έπασχαν και από άλλες ασθένειες.

Όμως όλα αυτά δεν έχουν σημασία για εσένα, έτσι; Δεν πρόκειται ποτέ να πας να τα ελέγξεις, να δεις αν όντως αληθεύουν, να ψάξεις τι στο διάολο συμβαίνει. Απλά πιστεύεις αυτά που σου λένε και... #ΜένουμεΣπίτι και τέτοιες μαλακίες... κάνε μόκο και Stay (the fuck) Safe... και διάβασε και κάνα βιβλίο, ρε μάστορα. Μην το διαβάζεις άλλες φορές, δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να διαβάζεις βιβλία άμα δεν σου λένε πως έχει πέσει πανούκλα – αλλά άμα σου λένε πως έχει πέσει πανούκλα να κάθεσαι και να διαβάζεις. Μόνο τότε.

Ε, αφού υποτίθεται πως διαβάζεις, διάβασε και τα πιο γαμάτα, ανατρεπτικά βιβλία φαντασίας στην Ελλάδα τα οποία είναι, παρεμπιπτόντως, και τελείως δωρεάν. (Κι άμα φιλοτιμείσαι ρίξε, προαιρετικά, και κάνα ευρώ προς τη μεριά μου. Ακόμα κι οι συγγραφείς δεν ζούνε μόνο με αέρα εν μέσω πανούκλας.)

*

Ο φόβος σου σε σκοτώνει πριν από τον κορονοϊό.

Η ανελευθερία είναι χειρότερη από τον θάνατο.

Μεθαύριο, είτε έχει πια Γαμιολοϊό είτε όχι, θα θυμούνται ότι εύκολα δέχεσαι να κάνεις ό,τι σου λένε. Θα θυμούνται ότι το μόνο που πρέπει να κάνουν για να μετατρέψουν τις πόλεις σε φυλακές είναι να βγει κάποιος μαλάκας και να φωνάξει «ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ! ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ! ΤΡΕΞΤΕ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ!» είτε όντως υπάρχει κορονοϊός είτε όχι. (Ο βοσκός που φωνάζει Λύκος! χωρίς να βλέπει λύκο...)

*

Χτες το ΠΑΜΕ έκανε (δικαιολογημένα) συγκέντρωση. Αναρωτιέμαι αν η Αστυνομία έριξε πρόστιμο σε όλους αυτούς που βγήκαν στον δρόμο...

Θα το έχω υπόψη, κι αν ποτέ αστυνομικός μού πει να πληρώσω πρόστιμο επειδή είμαι στον δρόμο θα του φέρω ένα πρόστιμο στο κεφάλι κι ας με πάνε φυλακή μετά. Θα γίνω κορονοήρωας.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]